tiisdei 15 maaie

Wy binne hjoed oankommen yn Târgu Mures, de stêd wêr't Rob en Giel har appartemint ha. It is in grutte stêd mei 130.000 ynwenners en mei smelle strjitsjes, want de bus koe net yn de strjitte fan it hotel komme. Sa as op in soad plakken yn dizze mannen wurde je ûnophâldlik troch strjitferkeapers lêstich fallen om in boekje blommen te keapje. Mar earst ha wy fannemoarn ôfskied nimme moatte fan de freonlike minsken yn Nagyajta, dy't ús wer ûntfongen hawwe en geweldich fersoarge. Wy gongen yn in kring om har hinne stean en koene sa fan eltsenien ôfskied nimme, nei't der in groepsfoto makke wie.
Sa riden we om healwei njoggenen mei de bus nei ús folgjende plak om te besjen de grutte rûmte fan de saltâfgraving op 100 meter ûnder de grûn yn Praid. Underweis ha we der noch efkes út west om de kreamkes yn Corund del te rinnen mei it ferneamde baksel oan potten en pannen.
Yn Praid gean je earst mei in dûbele lange bus de sâltgrot yn en dan moasten wy noch 275 treden nei ûnderen om yn it ûnbidich grutte boartershol te kommen, want it is feitlik ynrjochte as in boartershol foar bern, mar ek grutte minsken kinne har dêr fermelden mei pingpongen of oare balspultsjes. Oan it ein fan de grot wie ek in soarte fan kapel ynrjochte en in muorre mei ynformaasje as museum. It gebied wie tige yndrukken en werom de treppen opklauterje en wachtsje op de bus.
Net fier dēr wei yn Sovota ha we iten om trije oere en dêr kamen Richt en Johannes efkes by ús, hja ha dêr in ûnderkommen. Nei in kuierke om it mar mei sâlt wetter en in plak foar modder baden, binne troch in moaie streek nei Târgu Mures riden en moasten wy in stikje mei de koffer rinne om by it hotel te kommen.